Yokluğunda ne çok şey değişti,
Kurudu bahçemdeki fesleğenler, karanfiller, güller,
Dokunmadığın her şey kaybetti rengini,
Umutlarımıza yataklık yapmıyor artık, baharın yeşil yaprakları.

Mevsimleri devirdim bir pencere kenarında tek bir noktaya bakarak
Gün doğdu, güneş battı, geceye rehin bıraktım hayallerimi,
Yıldızlar kaydı üzerimden senin dilek tutmadığın.

Ne çok şey götürdün giderken,
Aynalar gülümsemiyor artık,
Dudaklarındaki gevezelikte mutluluk yok çocukların,
Hiç bir şarkı bizim için çalınmıyor radyolarda.
Tenime dokunmuyor güneş,
Yağmur ıslatmıyor avuçlarımı,
Yağan kar örtemiyor, giderken sol göğsümün altına çaldığın siyahı.
Bütün gülüşlerimin içinde acıyı, ayrılığı, yokluğunu damıtıyor gözlerim.
Avuçlarımda bir bedduanın nasır tutmuşluğu var,
Aminim olmuyorsun,
Hiçbir duada süremiyorum seni yüzüme.
Kaçak zamanlarımda sığınağım değil artık, saçlarının gölgesi
Mevsimler, geç kalmışlığın kadar geç devrediyor birbirine nöbeti,
Damağımda kekremsi bir ‘sen’ tadı,
Yokluğunu anlatabilecek yok başka bir acı,
Ulan! Biraz diş ağrısı, biraz da çocuk sancısı,
Sanki annemi kaybettim, biraz da ölüm acısı,
Ülkemi mi kaybettim? Nedir bendeki sahipsizlik duygusu?
Senden sonra kim sarmaya çalıştıysa,
Onlara da bulaştı bıraktığın yaraların sızısı.

Neyse,
Geç bunları, boş ver
Hepsi teferruattı.
Diyeceğim o ki;
Ben seni çok özledim,
Dön artık.

Mümin Hakan ALKAPTAN