Yüreğinin cepleri delik,
Umutlarını düşürme nedeni aslında bu,
Güneş her sabah,
Yeni doğarcasına uyandırırdı,
Hayat zordu, yetmedi…

Ne çiçek ekebildi, ektiğinde,
Ne koklayacak zamanı oldu.
Sabah, çabuk gelirdi O’na,
Gün çalışmak içindi, yetmezdi,
Ay, erken belirirdi…

Hızla döküldü saçları,
Sakallarının beyazlığı,
Nefes alma zorluğunun nedeni belirsizdi,
Her daim yorgunum dediğinde soranlara,
İhtiyarladım derdi…

Adamın, yürek cebi delinmiş, yorgun,
Ölüm öncesinde, alabildiğince durgun,
Başını göğe kaldırmış,
Hesap soruyor kendince,
Hesap sorduğu dinlemiyor ki…

Kulağına fısıldadığında imam adını,
Kim bilir neler düşünmüştü,
Dedesinin adı olsun derken,
İmamın sultasına esir olan babası…

Adam yorgun,
O kadar da durgun,
Umutlarını düşürmüş, yaşamın mazgalına,
Geciken ecelini bekliyor,
İnadına saklı, bir lime gururuyla…


Her şeye, herkese yenilmiş adam,
Yaşama, sevgiye, sevgililere,
Ölmek istiyor, başı eğik,
Kişiliğini yitirmiş, son zamanları,
İnadına saklı lime gururu;
Alabildiğince ezik…


(2012’ye ait saçmalıklarım)

İST. 18. 01. 2012 / 03. 20