Ben,
öyle bir ağlarım ki hıçkıra hıçkıra,
bütün ağlayışlar susar,
ben ağlarsam bilirler acının derinliğini,
ardından gözyaşım süzülür toprağa,
ortalık kıyamet.

Ben,
öyle bir üşürüm ki sensiz,
rüzgarlar hışmıma uğrar,
korkar saçlarına dokunmaktan,
kar çığ gibi düşer üstüme,
ortalık kıyamet.

Ben,
öyle bir kalırım ki ardından yapayalnız,
tüm şehir yalnızlığıyla çöker karanlığa,
sensiz,
ne kadar ıssız ne kadar sessiz anlar,
sen gidersen bir gün,
ortalık kıyamet.

Ben,
öyle bir kaçarım ki bu şehirden,
başım önde, gözlerim seni ararcasına,
kimse koşmazken peşinden,
koşarım ardından sen kaçarsın,
nefessiz kalırım, ve sonra,
ortalık kıyamet.

Ve sen,
gidersen, bitersin yüreğimde,
dumana karışır savrulursun,
gidenler mezarlığına hapsolursun,
bilirsin gidersen,ben ölürüm,
ölürsem,
ortalık kıyamet...

Erkan Ipek