kimselere farkettirmeden damla damla okuyorum sevdanı..
yarım yamalak hayalleri,eskimiş umutları inceltip orta yerinden
öyle sürüyorum kanayan yaralarıma...
acısı biraz olsun hafiflesin diye yüreğimin..
susuyorum..
sessizliğin dahi sustuğu zamanda
avuç dolusu kelimeleri bir çırpıda yutup
sonra avazım cıktığınca sensizliği kusuyorum...


bir tanıklık eden yok bu gece karanlığa,
boğazıma kadar yalnızlığa battığım şu saatlerde,
yürek yordamıyla ilerliyorum...
konuşmaya çalıştıkça ayak diriyor yüreğim beynime..


buharlanmış bir cam beynim,
ne çizsem an demeden kayboluyor...
bir yüzünü silemedim aklımdan..
beynimin yasak bölgelerini adımlarken suretin,
bedenini meşgul eden kimdi yar!
düşünmeye elvermiyor yürteğim,
elim tutmaz daha fazla dilim varmıyor...
çok kolay inciniyor benim ıssızlığım,
yüz milyonlu nüfuslarda yapayalnızlığım..
çaresizliğim..
kimsesişzliğim..
en cok da sensizliğim...


boşluğa atıyorum yine adımlarımı,
çıkmaz sokaklarda arıyorum içime işleyen sesini,
ve sokaklarında perilerin at koşturduğu,
ıslak köşe başlarında izini sürüyorum tekdüze sevdamın,
tümünü kokladığını varsayarak,
başını okşuyorum boynu bükük güllerin...
ellerine uzanırcasına,
sana dokunurcasına...


ah sevgili!
bir bakışınla ölürüm bilirsin
tanımlasam ve tamamlayabilsem yarım kalmışlığımı,
taşıyabilsem daha fazla kursağımda kalan heveslerimi,
şimdi nerde olduğunu bilmediğim bakışların
bir gün dolanır mı boynuma?
bir zamanlar elinin değdiği mısraları okşamakla meşgulken su sıralar
birinci tekil şahsım uğrar mı aklının sol yanına...?


kovalamaca oynayadursun akreple yelkovan,
bir türlü dur diyemediğim zaman ilerliyor...
ebediyete intikal eden derin duygularımı,
son kez teşhis etmemi bekliyor melekler...
faili sen meçhulü ben olan emin olamadığım duygularımı
incitmekten korkuyor tütriyor ellerim....
narin bir kelebeliğin kanatları gibi okşarken buz tutmuş ruhunu,
derin bir iç çekiyorum...
bu gece de ölmedim....

yazan:elif topal
imkan/sızım