Aklımın cehennemine saldım
köpeklerimi.
Yalnızım şu an.
Çıplak sözcüklerim.
Bıçakla soyuyorum kelimeleri.
Kılları yanıyor düşmanlarımın
Kokusunu alıyorum.
Dün gece bir taksi çevirdim rüyamda.
Tanımadığım biri ile
hiç bilmediğim bir yere gidiyordum.
Şoför samimi muhabbetle
ne iş yaptığımızı sordu.
Saate baktım 02’ydi
Ve dalgasına kasabız biz dedim. İşten dönüyoruz.
Öyle mi? dedi şoförümüz dikiz aynasından süzerek.
İyi bıçak kullanır mısın?
Acayip. Asıl satırla benim işim. Jilet gibi sallarım satırı.
Demek öyle dedi şoförümüz.
Ve gömleğinin düğmelerini açmaya başladı aracı kullanırken.
Dikiz aynasından tüysüz göğsünü kaplayan kartal resmini görüyordum.
Kanat açmış bir Roma kartalı. Jiletle nakış gibi işlenmiş…
müsait bir yerde indik sonra…

Devam etmek için
mucizeye ihtiyacım yok.
Her gün aynı saatte sokağımdan
geçen kör satıcıdır umudum.
Kaybetmekten korkanların kazandığı dünyada
oynamayı reddediyorum.

Mükemmel iki uyluk görmeyi beklemiyorum.
Başımı çevirdiğimde orada olmalı.
Ne kolay ne zor.
Giyinmekten daha zor soyunan
bir kadına ulaşmak
kaç intihar düşüncesi
kaç içki şişesi,
ne kadar tütün,
ve
harcanmış kaç geceye bedeldir?
Ardımda bıraktığın
enkaz ilişkileri saymıyorum bile.

Şimdi izninizle
köpeklerim dönüyor.
Beslemeliyim onları
ve kendimi…