1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1182
Okunma
Koyu renkli evin açık camından ufkun mavisine bakıyorum.
Maviye baktıkca güneşin kızılını özlüyorum.
Ne istediğimi bilmeden ne yapacağımı düşünüyorum.
Camdan uzaklaşıp kapıya doğru yöneliyorum.
Her adımda kendimden sıyrılıp hakikate dost oluyorum.
O kara kapıyı açıyorum.
Ama ardında aydınlığı bulamıyorum.
Nedendir bilmem ben çok üşüyorum.
Kapıdanda uzaklaşıyorum.
Bulamadığım aydınlığın biraz ilerde olduğunu hissediyorum.
Ama ayaklarım isyan ediyor.
Heryer parıldamaya başlıyor ışığı görüyorum.
İşte ozaman anlıyorum beni benden alan bu ev aslında beni bana götüren yolmuş.
Emrecan YAKUT
5.0
100% (1)
Cevap Yaz