bizim ev kokar bazen sokaktan
annem açar kapıyı
az kırgın.

’akşam ezanı okundu gel hadi baban gelecek’
pencerenin önünde
beyaz bayrak.

geçmiş üzerinden yatsı sedası.

yaşamışık demek aç aç
hala köşe kapmaca
hala saklambaç.

yanyana yazınca yılları bi karışcık
üstüste koyunca takvimleri boyum kadar
yitirdiklerimi çıkarınca bi avuç
bi ören boşluğu...

burnunun dibindeyim şehrin
saçaklarımda kırlangıç yuvası
oylumuna yer etmiş bulut
od yağar oldu olası.

uzun tren yolculuklarında
camdan bakarkenki geçirdiğim
yollar kadar kısa
tellere konan
ya da kalkan kuşlar kadar bir
iki olmaz
portakalı soymuşluğum
baş ucuma koymuşluğum...

ellerimi soğuk pınar sularına
değmişliğim
leğenden def yapıp
şarkı türkü çalmışlığım
beyaz sabun
gözlerimi yakmışlığım...

iğildim
kaldırımda kabuğu yaramın.

topladım ayak izlerimi tek tek sokaklardan
koşanı
yürüyeni ayıkladım.

koydum duvarın üstüne
az da su.

sevinsin
çocuk kuşlar...