biz öldürdük çocuklarımızı..
dilarayı öldüren biziz
tam iki yıldır baba ocağına
o ateşi süren,boyayan,çizen
biziz inkar etmeyelim
o foseptik çukuru kapamayan
bizim babalarımız değil mi
sonra her akşam kendi evimizde
gülüp eğlendiğimiz anlarda
hatırlanmayan çocuk var ya
işte o bizim çocuğumuz aslında
biz öldürdük gençlerimizi..
birine terorist birine er dedik
birini dağlara birini mezara verdik
siyaset ’acımız büyük’ derken bile
resepsiyonlarda bilmem kimlere
ve ne maksatlarla yemekler verdik
oysa o iki kardeş de bizimlerdi
ama kurşunları bizim DEĞİL
biz öldürdük kızlarımızı..
bazen sırf kız olduklarından
hem de Muuhammed-ül Emin de
hem de evliyalar şehrinde
bazen de kız olamadıklarından
mağdura yüz kızartıcı derken bike
sanığa iki yılda özgürlük verdik
hiç inkar etmeyelim boşuna
sonra unutuk eğlendik-gülmedik mi
biz öldürdük yaşlılarımızı..
neydi hiç düşündük mü istekleri
hep maksat aramadık mı dillerinde
sonra uzaklaştırmadık mı evlerimizden
ve o bir tabak eksik olan masaya
çiçekler dizmedik mi allı pullu
açar mı o çiçek bereketsiz masada
anne-babasız(duasız) tüter mi ocak
hiç utanmadan verirken toprağa bile
on dakikada terkettik calarımızı
hiç inkara yeltenmeyelim
ve isterseniz hala daha gülelim
unutup devam edelim faniyete
biz nasıl olsa öldürdük kendimizi bile
müslümanız-türküz değil mi
şimdilerde oyunlara yenik düştük
biz öldürdük kendimizi de..
(başka kimse değil)