ölümü koklar insan..
biz doğduğumuzda,
doktorun şamarı değildi ağlatan
bize ilk neyi vermişti yaratan
daha gözümüzü açtığımızda
severek-sevilerek uyanmadık mı
onu oracıkta hemen tanımadık mı
adını ANNE koymadık mı..
ölümü koklar insan..
her düşüşümüzde ağladık
alınmayan oyuncaklarımıza
ısıramadığımız çikolatalara
abimiz ablamız ağladığında
bir çocuktuk belki de ama
biz de ağlamadık mı onlarla
birimiz acı çekerken
biz ÇOCUK mu kaldık acaba..
ölümü koklar insan..
büyüdükçe gözünü açar
izlediği filmler değiştikçe
beklediği-umduğu da değişir
dedelerinin ölmesine de alışır
öyle bir bulaşır ki iş güce
bazen izin almak için bile
öldürür dedesini bir daha,bin daha..
ölümü koklar insan..
askerlikte,uçakta,suda,ateşte
biz büyüdükçe öldü yakınlarımız
oysa biz keç mum diktik pastamıza
ve kutladık onlarcasını
şimdi olmayanlarımızla,
sonra da ardından şarkılar dizdik
ya biz gerçekten çok değiştik
ya da bilmiyoruz ne hayatı ne ölümü..
ölüm yaşar-sever insanı
insanın nefret edip de
karşılık bulamadığı tek eylemdir
ölüm aldatır insanı..