Geçiyor Balkan günlerim
Bir elmanın nazik soyuluşunda.
Kalp de yaradır, diyor ayazda türküm
Kanıyor her yola koyuluşumda.
Ölümün dişlediği bir meyveymiş geçmiş özlemi
Çocukluğun çürüyüp yapışması deriye.
Ah, o kar fısıltılı bahçeler
Dedemi, amcamı, hele de babamı
Çağırırlar mı geriye...

Trakya, nasıl ayrıldım senden
Sıvalı kerpiç bacalardan duman tüterken.
Nasıl da camlarda kaldı süzgün gözlerin, akraba hayat.
Dur durak yok, bir daha siliyor evimi her seyahat.
Evsizin evini özlerim şimdi, eşikte gölgesiyle.
Ah o inatçı, gürlek meşeler
Kökümü, omcamı, hele de ilk sevdamı
Tutarlar mı biteviye...

Balkan içleri, bodur, kavi meşeler;
Kuru bir öksürük içimde keder.
Bir kara duygundum ya, vereme kardım sonunda.
Canımın içini özlerim şimdi, üşüyen nefesiyle;
İstanbul dönmesem sana
Dönmesem çirkin ekmek kavgasına
Annemi aldın, süründürüp hastane kapılarında
Bir karım vardı, dağ arpası saçlı, onu da aldın.
Dökülür şimdi ıslığım, ayazın ırmağına.
Ah, Trakya, kumru cumalar, üveyik cumartesiler ülkesi
Cesedim dönecek elbet sana, göçmenliğe hatıra...