0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
Okunma
Ne zaman onur duysam yaza verdiğim ömürcükten
ve yalnızlığımı duyarlı bir duvarla paylaşmaktan;
ısınmış kuşlar getirir kibrit kutusu odalara
yalnız gelişinin izleri olan bir kadının ayakları,
kilimlere, çıplak betona dişi nakışlar,
güneşten artırılmış menevişler... atar.
Bilir gökyüzüne bakmaktan
ve evrenin yaratılış sırlarından korktuğumu.
Oturup diker yırtığımı, söküğümü
kadınlığının topraksı edalarıyla.
Bense erkekliğimin folkloruyla çalkarım
ona sunacağım dizeleri kafamda.
