Osmana;

...


tam çıkacağım kapıdan
son bir kahve içer miyiz diyor
bırakıyorum bavulu
gülümsüyorum ama o görmüyor
şekersizdi diyorum içimden ve yanında çikolata
atıyorum pardösümü
ve eldivenlerimi




dışarıda hoyrat fırtına
camlarla sevişiyor yağmurun elleri
buğulara dayanamam biliyor
Seni seviyorum yazıyorum, hey ikimizi seviyorum
taşıyor kahve
ve ikinciyi pişirmem için zaman kalıyor



kim inandırabilir mucizelerin olmadığına beni



sessiziz elimizde fincanlar
utangaç bir kaçış bakışlarımızda
sehpanın üzerinde
tamamlanmamış bir şiir
ve beyaz glayörler
yani annesiz kalacak harfler
ve çiçekler kimsesiz



sonra yüzüne bakıyorum
iki çocuk tırmanıyor alnındaki çizgiye
kirpiklerinde salıncak
ve gamzelerinde yankılanan gülüşmeler
onlara nasıl söylerim
kendi başıma öleceğim bir yere gittiğimi
buz tutmaz mı o sıcacık hevesleri
biliyorum
ne yatağım yasemen kokar sabahları
ne örtebilirim üşüyen dizlerini




birden fark ediyorum
bütün düşündüklerimi sesli söylediğimi
bir İstanbul ikindisi, yağmurun elleri ve glayörler
sarılıyoruz apansız
sır gibi geçerken aramızdan
...nasıl da korkuyor aşktan ölüm.



de_soulmate
ikibinoniki