Zaman dudaklarım(n)da bıraktığın boşluğu zapt etmekte
dolduracak neyi var ki yırtık ceplerinde?
sözcükler darmadağın.


Hicranın demliğinde bir kış sabahı
pas tutmuş kalem
ve
her harfinde bir âşık’ı avuçlarının arasına alan Azrail
kan revan içinde yüreğim(n).
hangi kağıt beni dile getirmeye cesaret ister şehr-i İstanbul?
cam kenarı burukluk yanı başımda .



Coğrafyanın tuzlu suları son nefesini vermekte
İstiklâl caddesine bıraktığım, senli cümleleri toplamaktayım.
sensizliğin acıları demirlenmiş çoktan Eminönü’ne
attığım her adım ’sen’ kadar uzaklığa götürüyor, bedeni



Haydarpaşa yine kum saatinden akan zamana kanıp gidiyor
ardında beni de yaka paça sürüklerken
Marmara son kez vaftizler içimdeki küçük kızı
ıslak kirpiklerime dayandı yalnızlık
ölüm misali tıp oynuyor.
velhasıl
bendeniz yine sana hasret
yine tuzlu sularımda Nuh olmaya niyetleneceğim.




gordion

16/01/2012