İnsan
Yalın
Kalır
Yalnızlaşır.
Doruğundadır yükselmenin.
Öyle bir yer ki
Kanatları açık
Tüy kadar hafif.
İnsan bu serap gibi
Nefes gibi
Uçar
Ve bir hu kalır.
İnsan, kendini bildiğinde
Yalın, duru, tertemiz
Ve ruhun kanatlanır
Onu bağlayan dünyevi
Maddi, görünen yanından kurtulur.
İnsan yalnızlıktan başlar çıkmaya
Ve anlar ki
Kendine yabancı kendine uzak.

Haydi diyorum ya Hıraya çık
Hıra, arayış mağarası.
Bir kıssa anlatayım çok eskilerden
Eskimeyenlerden:
Hanne kimdir?
Nasıl bir yüceliktir bilir misin?
Hanne Meryem’in annesi
O adanmış çocuğun annesi
O nur doğuran nurun validesi.

Hanne çocuğu yoktur
Bir evlat ister ki Rabbinden
Ve der ki eğer Rabbim verirsen
Sana adayacağım.
Rabbim benden Kabul buyur
Bana gönderdiğin bu aziz hediyeyi.

Düşün bak,
Bir çocuğu oluyor ve
Rabbine adıyor
Bir bağış ki canından çok sevdiğini
Rabbine veriyor. Ne büyük bir bağış ama
Diyor ki verirken
Rabbim, kabul eder misin?
Senin verdiğini Sana hediye ediyorum
Benden kabul buyur diye
Evet Hanne
Büyük adayışın örneği.

Kimsesizlerin kimsesi Rabbim
Aç göğsümüzü genişlet
Karanlıkları aydınlatan vahyin manasına daldır
Biz ki cahil, kör karanlıklar içinde kimsesiz kalanlarız
Ne olur Rabbim
Hayatın anlam ve amacını bilen kulların arasına kat bizi
Amin Amin Amin

(Ocak 2012 İstanbul)