Unut!
Unut onu!
Çünkü o, Gövdesi yarım kalmış bir çocuk, ‘Bir çuval incir’ masalını anıp anıp, hebalarına yakarıyor. Baksana; Tanrı’na aç, Tanrı’na küs, Tanrı’na yalvarıyor. Öfkesi, Yeni çatlamış bir ar damarı. Bukowski deliliği. İkili bir çukur düştüğü. İçinde bir ‘sen’ yoksun. Kalk ayağı! Yine de, toksun! Söyle inanmışlığına çocuk; ’Onu unutsun...’ |