Erken başladık hayata
ve geç kaldık yaşamaya,
hem de hepsine merhaba diyecek yaşta...

Hep yasakların üst katlarında,
hayatın arka sokaklarında emzirilmiştik seninle.
Farklı noktalarda,
başımız kıble hizasında.

Ne çok korkular biriktirmişlerdi sol cebimize,
hatırlasana.
Üstüste koysan
Kaf’ı gölgede bırakıcak büyüklükte.

BİZ gölgemizi sağa çekip
karışmasak da etliye sütlüye,
kazanın dibi
hep BİZe düşerdi en kömür haliyle.

Korkuttular BİZi AŞktan,
insanlardan,
yaşanılası hayatlardan,
insanca yaşamaktan...

Söylesene,
neyimiz vardı BİZim?
Neyimiz ardı?
İki kulaç farkla
hayata geç kalmak reva mıydı?

Yol ortasına bırakılan taş gibiydik.
Haneye duvar olmak varken seninle,
ortadan kaldırıp kenara çektiler BİZİ,
örüp aramıza yasak duvarlarını.

Şimdi farklı yerlerde araftayız,
aynı sürgünün kelepçesiyle.
Ama aynalarımız dönük aynı gökyüzüne.
Aynı duayla, aynı sevgiyle.
Yasaklayamayacakları tek şey bu işte!





Gülşen Mavi