bir avuç yeryüzünde, hikayelere daldım
insanlıktan öğrendiğim, bir avuç değerdi

şımarmış insanlar topluluğunda
şımarmadan acı çeken insanlardı gördüğüm

ve bu şiir acı çekip özgürleşen insanlara yazıldı…..

bir avuç şiir

yeryüzünü bize dar eden yine biz miyiz?
olmaya devam ederken gündüz gece
her sabaha doğan
her geceye batan
yine biz miyiz
dünyamızı anlamayan?

bir avucuz biz anlaşılmayan
hep bir avuç kalacağız
orada burada devam ederken oluşlar
bir avuç sadece cennete susayan

tüketmeden öğrenebilmek yaşamayı
insanları doğayı ve kainatı
bizi kendimizi insanlığımızı
tüketmeden yaşayabilmek her şeyi

hani kardeşiz insanız diyoruz ya
hangimiz eşitiz hangimiz adil
yine yapamıyoruz yalnız ve kötü olmadan
bir avucuz biz cehennemi yaşayan

tanrım
senden de bir şey istemiyorum artık
artık anlamaya çalışmakta istemiyorum
anladıkça ağırlaşıyor
ve çökmeye başlıyor evren
ve çökünce içime bir yalnızlık
bir ses işitiyorum derinlerden

hülasa
terk ediyorum kendimi
terk ettikçe özgürleşeceğime inanıyorum
kendimi de tüketmeden
gitmek istiyorum tanrım


isyan’bul günlüğünden...
haziran 2011
mehmet lütfü