çoktan kaybolmuş Ankara
benden habersiz
niceler esmer bir kadının gözlerinden baktığım
bu koca şehir
yitmişti bir zaman aralığı
“ ansızın “



oysa ne güzel bakardı sıcacık
güldü mü güneş olurdum
Çankaya sırtlarından
açardım dört mevsim

esmerdi
içten bir sızı gibi kanardı
ellerimi tutsa
ah ellerimi tutsa
bu koca şehir yanardı


bıyıklarım yeni terlemişti
he dese okulu asacak
he dese
bu şehri yakacak bir yürekle tutunurdum ona


bıyıklarım yeni terlemişti
ellerimde…..


esmerdi
ayaz nedir bilmezdim
ellerimi üşütmezdi varlığı

“yokluğu güz sancısı”

Pencere önü beklenen yıllardı
çok kar yağardı evlerinin önüne
ama ben üşümezdim


hatta aldırmazdım hiç
patlak ayakkabımdan sızan suyuna memleketimin

bizim her buluşmamız simit kokardı
çay gibi demlenirdik Maltepe’de

kan kırmızı öfkelerim vardı
bıyıklarım yeni terlemişti
ellerimde….

okuldan alıp tezgahtar ettiler bir gün onu
başını da bağladılar birkaç burma bileziğe


bir daha görmedim onu
simit paralarımı biriktirip
kolye de almadım kimseye Sıhhiye köprüsünden

öldü dediler
yaşamasını bile hazmedemedim nedense

esmerdi
ilk öpüşümdü bir sokak aralığı


ellerim
bir daha hiç ısınmadı sonra
“güz sancılarında”

ve çok öpüştüm sonra
ama hiçbir aşk güneşi doğurmadı
bir daha

Özgür Akın
üç ocak iki bin on iki Ankara