Aaahh…deniz, aaahh deniz,…
Koocaa derya, karadeniz...
Şimdi konuş, hadi söyle..?
Sende bize küsersen,
Biz sensiz, ne ederiz…
Ne ederiz… ne ederiz…


Söyle deniz söyle, sen ne yaptın,
Söylesene, yürekleri taştan mı sandın,
Sevdaları tükettinde, umutları yıktın,
onsekiz, kırk demedin,yetmişinde hep aldın,
Onca gönüllere hazan, hüzünler saldın…


Deniz be söyle, senin derdin ne idi…
Kimisi sana açıldıda geri dönmedi,
Aylar, yıllar oldu, sevenleri bekledi,
Akıbetleri ne oldu, kimse bilemedi,
Göz pınarları kurudu, hiç bir haber gelmedi…


Bilmem, kaç bin yıl varki, rızık dağıtırsın,
Bazen uysal olur, bazende çok hırçınsın,
Yeterki kızmaya gör, yanına yaklaştırmazsın,
Sen nicelerini güldürür, ama, çoğunuda ağlatırsın,
iyisiyle, kötüsüyle, yinede bizim canımızsın…


Hamsi, istavrit, palamut, gelde karadenizi unut;
ister tava, buğulama, istersen öyle yut...
ister uzaktan seyret, olmadı, tekneyle gez yahut,
Karadeniz yinede sensin, milyonlarcasına umut….


Evlerde, şafak söktüğünde, sırayla vedalaşılır,
Her sabah seherinde, takalar tek tek, sana açılır,
Ağları atmak için, nice sular miller aşılır,
Sonra toplayınca birden, sevinç, neşe saçılır,
Limana varılınca, o mübarekler, kasa kasa taşınır…


Deniz, sensiz olmuyor…
Şu gurbet hiç, çekilmiyor…! ! !
Hayat, tadsız kalıyor,
Gönül hep seni özlüyor,
Sana kavuşunca bir an, o da bize yetiyor...
Bizi rahatlatıyor… bize yetiyor… bizi rahatlatıyor…