oysa ne çok sevmiştin değil mi?
bakışlardan etkilenmiş, sıcak bir gülümsemeye sarınmıştın
bir söz ki zihnine kazımıştın, aşka böyle kapılarını açmıştın

öyle temiz, öyle içtendin ya zamanı kim durdurmuştu
yüzünde zaman zaman beliren gülümseme, ele vermişti seni herkese

umutların nar tanesi gibi saçılmıştı, birdi bin olmuştu
gözlerine yerleşmişti bir pırıltı, içine sığdırmıştın koca bir aşkı

içindeki çıkmazlar bir ona açılırdı, sokaklar hep ona çıkardı
paylaşmak onunla daha da değer kazanmıştı
yağmur çamur ne farkederdi, onunla her şey yaşamaya değerdi

sonunda

gün geldi

duran zaman canlandı
hız aldı sanki, ivme kazandı
baktın ki yıllar geçmiş...

ve yine
gün geldi;

cellatlar aşka uzandı
dillerde suskular çoğaldı
nefret girdi bünyelere
büküldü sevginin beli
herkesin gözü önünde
aşka kıyıldı…

tahmin edemezdin değil mi
nehirlerden taşan çığlıkları
gözlerinden boşalan yaşları
yüreğinde kopan fırtınaları
uzaklarda kalan dingin havaları

işte
aşka kıyarlar zamansız
suçlu sensindir, belki de o yada başkaları
ama cellatlar hep aşkı götürür
soğuk ve karanlık odalarda boynunu vurdurur
aşka kıyılır,

yine de aşk asla yalvarmaz cellata
gururuyla veda eder sana, sende yaşamaya…

( Dilek KARSLIOĞLU )