unutma !
acıtsanda içimi
bu bir baş kaldırı
yokluğuna direniş şekli 



namlular dayalı 
sağ şakak üzerinden 
barut kokan yalnızlığın
buhranlı düşüncelerine


sol yan sancıları çoğalır 
fırtına önceki sessizlikte
direnir menzili açık
gözyaşlarım
soğuk bir şafak vaktine


yetişmez imdada
kimseye pabuç bırakmayan  
kuru kalabalık sesleri 


her şey iki dudak arası 
itiraf da gizli
korkular dağınık,salkım saçak 
azılı şehrin ıslak caddelerinde 
güne damgasını vurmakta
gölgesine sığınan kaçışların 
yokluğunda saklı  ayak izleri 



sensizlikte seni yaşamanın 
bir akşam sefası anısına 
bırakılan tebessümün keyfi
sonbahar yaprakları gibi sarı 
ve de hüzünlü 


hiç bir yağmur tanesi
günahım kadar masum değil
üzerime acımasızca yağarken
yer çekilir ayak altımdan 
karışırım toprağa şüphesiz 
sorarım bazen
gökyüzünün hiç mi suçu yok 
ben böyle sessiz ağlarken...