Bir gün apansız çıka geldin
çaldın şu gönlümü öldürüverdin
ummadığım anda
aşk okunu saplayıverdin


gelişin de gidişin gibi
birden bire ani oldu
yakıp kül ettin beni
neden sevmeyi bilmedin imansız

sen bağlamadın mı aşk düğümünü
kördüğüm oldu gönül çözülmüyor
seni seven bu kalbim
başka aşk-ı tanımıyor

gücüm yetmez hayata
kaderin ağında kurtulamıyor
düşe kalka yürüsem
emeklerim boşa çıkıyor

azıcık aşım vardı
gaygısız başım vardı
yalan olan dünyada
gördüğüm her şey rüyaydı

şimdi ne geçti eline
bir pirayeli aşk kaldı
yarım kalan sevdanın
yıkılan hayallerinden başka neyi kaldı

unuttuğun yerde
beni ateşler sardı
bıraktığın yerde
beni eller aldı

beni yaktığın
senin hiç yetmedi
yeter artık çalıda ki ateşte
o eski köz mü kaldı

söylesene ne zaman
sönecek bu ateş
söylesene
köz olan bu kalp de kül mü kaldı

düşündükçe ben beni
bitiriyorum içimde
kavruldum bu aşka gönül verince
seni seven o kadın yok artık bu hayatın içinde

öldü diyorum öldü bu kalp
senin için kurban edilince
küllerimi savurdu bu hayat
kahbe kaderle birleşince


ceylan yılmaz