’Şu yalan dünyanın sonu bir hiç imiş,akşam gelip konan sabah göç imiş’

Pir Sultan Abdal




eloğlu bürünür atlas dünyasına
senin pusatın bir kara sevda
tenhalarda üşüyen yalnızlığınla
ağırdan koyulunca göç yollarına
yüreğinden gam yüklü kervanın da geçer


kapatır gül kapılarını gönül sarayın
akar çeşminden kanlı yaşların
düşer avuçlarına bir katre ahuzarın
susar bülbül-ü şeyda viran olur bağların
dilini yaralayan feryad-ı figânın da geçer


gün geç kalır doğan güneşine
usul usul dolanır ay gecenin beline
hasretin saçılır yıldız gibi senelerine
sultan olunca sabır illerine
cefasını sürdüğün âlem-i devranın da geçer


uçar visalin sinesinde beslediğin umutlar
resmetse de ömrünü ahralı kağıtlar
çürür kalemi inşa eden dallar
bilene ne gerek, bilmeyene nasihât var
kaşlarının dağına yazılan fermanın da geçer


an gelir sözün geçmez can kalene
tutarsın yelkovanın akrebini ellerinle
kırılır zaman kadranı dökülünce
yıkılır burçların bir deprem sessizliğinde
vücud-u şehrinden bu can da geçer




Seyran Tankuş