2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
960
Okunma
Yaşıyorum ölümüne bir sahil şehrinde
Sabah erkenden çıktım sahile
Ararken kendimi baktım şehire
Binalardan görünmez gözler gözlere
Binalar kapatmış gözleri
Görünmüyor sevdiğimin semti
Bir Eylül hüznü sarmış beni
Bulup kaybetmeye üzülmemek elde mi?
Yüzümü denize döndüm baktım ufuklara
Önümde dalgalar öfkeyle çarpar akla
Sevdiğimin öfkesi gibi saplanır bağrıma
Dalga izler bırakarak uzaklaşır baka baka
Gölgede üşünür, güneşte sıcak fazla
Dipten gelen dalga çıkıyor yukarıya
Sevdiğimin yüzü başlar aydınlanmaya
Dokunup kaçıyorlar usulca ayaklara
İsmet Evren/08.09.07 Ct.07:43
Cevap Yaz