Bir ağaç var.
Kambur bir kimsenin,
sırtı gibi yükselen,
küçükce bir tepe var.
Bir tavşanın izini süren,
vahşi bir yılan gibi
uzanan,
ince bir akarsu var.
Tepede bir kaç bulut,
bulutların arkasında
solmaya yüz tutmuş
gökyüzü var.
Güneş var,
peçeli bir kadın gibi;
soluk mavi gökyüzünü,
bir değişik sarıya
boyayan.
Bir de,
yeşile benzeyen
dallarıyla,
karış karış yükselen,
korkunç çiçekler var.
Sen ki insansın;
biliyorsun,
her şeyi daha güzel,
her şeyi daha gerçek,
her şeyi daha yaşanılası,
kılmak mümkün.
Birde başkaları var;
gözleri siyah,
yüzleri siyah...
Çevrende ki her şey gibi,
seni tiksindiren.
Seni zincirlemişler.
Ayaklarını, o pis
toprağa gömmüşler.
Kollarını, olur da
güzel bir iş için kullanırsın
diye, kesmişler.
Başka bir dünya mümkün
diye haykırmayasın diye,
sesini kısmışlar.
Sana bir tek inanmak kalmış;
her şeyin daha güzel,
her şeyin daha gerçek,
her şeyin daha yaşanılası,
olabileceğine...

TurhanKoç