DEPREM

Onyedi Ağustos Doksan Dokuzda,
Bir afat ki sorma, yaşandı gitti.
Gece yarısında, saat üç gibi,
Sanki yer yerinden, boşandı gitti.

Yedi onda dörttü yerdeki hızı,
Yer yarıldı çöktü, kalplerde sızı,
Bir seher vaktinde oğlanı kızı,
Enkazlar altına, döşendi gitti.

Merkez üssü İzmit, Gölcük kasaba,
Marmara Bölgesi gelmez hesaba,
Kimi ana vermiş, kimisi baba,
Kimisi onların, peşinde gitti.

İstanbul yöresi gitti Avcılar,
Sakarya düzlenmiş dinmez acılar,
Yalova, Çınarcık, nice bacılar,
Rüyada, uykuda, düşünde gitti…

Eskişehir, Zonguldak, Bursa perişan,
Kocaeli, Gölcük’te kalmamış nişan,
Gömüldü toprağa yirmibin insan,
Kurtulan zedeler, taşındı gitti.

Duyuldu haberin arş-ı âlemden,
İnleyen çok sesler gelir derinden,
Herkes yardım etti canı gönülden,
Dünya yardım için, kuşandı gitti.

Mimar mühendisi çizerken plan,
Müteahhit milleti ederken talan,
Felaket sonucu belirdi yalan,
Mağdurlar suçluya, dişendi* gitti.

Ahlak çöküntüde, türedi hırsız,
Şu necip milleti ettiler arsız,
Kimisi anasız, kimisi yarsız,
Feryatlar dağlarda, aşındı gitti.

Salim haberleri duydu üzüldü,
Ecel Hakk’tan başa gelen yazıldı,
Ölenlere mezar, toptan kazıldı,
Dozerler toprağı, eşindi gitti.

17 Ağustos 1999