Geceyi uyandırmayın sakın,
Aman, sabah olmasın.
Güneş zalimler üstüne doğmasın yine,
Rahmet bahçelerinin hoşgörüsünde,
Kan emiciler fırsat bulmasın!

Bir zamanlar güneş ruhumuzu ısıtır,
Sabahlar hayra kapılar açardı.
Bahar aydınlıkları ısıtırdı güzellikleri,
Gül tomurcukları okşardı gözlerimizi,
Melekler gönlümüzden sevgiye uçardı.

İnsan özveriden koptu,
Tutsağı oldu ihtirasının,
Kaybetti erdemlerini.
Bıraktı vefayı geçmişte,
Korkularla örttü üzerimizi,
Hırs tuttu bağışın yerini.

Ekmeğini ve sevgisini bölüşenler yok şimdi.
Tükendi yoksula el uzatanların nesli.
Azgınlıklarla kuşatılmış haldeyiz,
Para yamyamları köşe başlarında,
Soran yok bu batan gemide,
’Nereye gidiyoruz, kimlere bıraktık yerimizi
Biz insan mıyız, biz neyiz?’

Gündüzlerimiz karanlık,
Geleceğimiz ürkütücü.
Aşka açılan kanatlarımızı kırdılar,
Yorgun gecelere bıraktık beklenen seferimizi,
Kırdılar umutları, müjdeci kuşlarımızı vurdular.

Geceyi uyandırmayın sakın,
Aman, sabah olmasın.
Güneş zalimler üstüne doğmasın yine,
Rahmet bahçelerinin hoşgörüsünde,
Kan emiciler fırsat bulmasın!



MUHSİN İLYAS SUBAŞI