5
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
2285
Okunma

Uğur Mumcu’nun aziz hatırasına
Doğdum
hiçlik bir sancıda
düşmeyi öğrettiler
bir şehir
bir yola yolcu hesabına
günler kovalandı kendi gölgelerinde
yanmayı öğrendim ateş basıp koynuma
Ankara ayazında yanık kaldı içimin bir ucu
Sustum
çocuktum
susuştu içim
kıştı soğuktu
pazardı
kardı
ayazdı
kana karıştı Mumcum
sonra büyüdüm ikilemesinde
sürüncemelerimin
büyüdüm
karıştım kendi kargaşama
ve 90’dı
yani çoktan kirlenmişti dünya
artık her mahallede
amerikan köftesi ve amerikan kumaşından pantolonlar satılıyordu
aptal bir kutuda
adını medya koydukları uşaklarla girdiler hayatımıza
artık bazlama yoktu
çörek otlu poğaça
çay içemiyordu Karadeniz
acıyı bal ede ede kanser yanlarına
tütün ekemiyordu Egeli
buğday kalmamıştı Konya’da
sermaye kapamıştı bütün çıkışları
doğuda kurşunlar düşüyordu
ateş düşüyordu
sancıyordu ana yürekleri
“nitekim büyüdük
nitekim demeyi öğrene öğrene”
düşler miydi daha sıcak olan
yoksa
ağıtlar mıydı daha da baş kaldıran
“bir göğün kulaç atımında sancıyan “
şimdi yüzüm Maraş
aklım Sivas
kanatırlarsa sorma
sorguda yitenlere de
gömülmek bile sırayla..
ÖZGÜR AKIN
5.0
100% (4)