hoşnut duygular parkına düşmüş yine garbın zülfü
kendini arayan aksansız mahrem ricatlar vakti
biri iki etme telaşından sızan sarı zifir
alkolsüz küfürler sokulmuş gerdanına
ki; namahremin sol elidir
öznesini yitirmiş ağlak asalı tümceler yüklenmiş geceye
saksağan yuvası gamzeler ıtırı kesmiş çoktan
niyazının bir yanı küfre bulamış yine umarsız hilkat
suya aç kuşlar gibi yine mavi
korunaksız yine ağlamaklı hâli
bir yanda meseli darba uğramış misafir kelamlar
bir yanı zaten çoktan beyazını bozmuş bakışlar!



sıfatını süngerliyor habire süblimleşmiş balıksırtı avuçlar
memnuniyet sadece kurulmuş sofra seyri
doyurmuyor
bir alışkanlıktan daha iriyse ilgi
ikinci şeridi kabul etmiyor aşk trafiği!


acabalar batarken ellerine
izafi bir pas payı bırakıyorsun mecburlara
ister istemez mehteran dantellerle dokuyorsun
lâkin dokunamıyorsun doludizgin kelamlara
bekâsı dumur halde okşuyor ellerin tetiği
ihtimallerin vesayetinden kurtulamadıkça gidişatın vaziyeti
içini kanırtan duygulara
ebeveyn değil, olabildiğin sadece vasi!


seviyorsun
ve sarılmak tek çaren yaşam uğruna
bir kene gibi
adına sahte sıfatlar koyuyorlar ki; kurşun gibi
çoktan seçmeli şefaatler uçarken güvercin misali omuzlarında
kendi gözlerine emanet edip kendini
vuruyorsun aynadan sızan hırsının bam teline
ve biliyorsun maalesef
sevmek yarı ölüm eskizi!

ve
çok sürmemeli derken
ne kadar yaşayacak daha
baharda yapraklanan ilk sürgün hâli
tedavül olmadan başka ba/kışlara
dökülenlerden dökümlenenler sararmadan
aslında anlatamadığın öyle çok şey var ki;


diyebilsen mesela
masallar sizlere ömür
keşkeler çoktan eskimiş
nadası bile, sürülüyor hâlâ kirpiklerinin rimeliyle
vesayeti verasetinden daha gürbüz
kalabalık sesler içerse de endirek konçertolar
en önce çalar ya uvertür
oysa oyun değil kulağına teyellenen keman sesi

aşk olamaz bu hevâl!
tükenmez bir sevi

bu, olsa olsa mavi efsane senfonisi!






(... masallar da sönermiş bir gün... geride ıslak dudaklara gömülü isli mısralar kalırmış...
tek bir kan grununa ait ve ürkütmeden sayılamayacak uzununa katlanmış karalamamalar...
aşk bitmezmiş ölmeden kahramanlar. ’’ilk kurşunu atana değil, ilk terkedene yazılırmış hep günâhlar’’... çekirge adımlarım olmadı hiç, hiç yürümedim başka suları kürekleyerek...
gidiyorum sevgili; ben sana ilk vurulduğumda bile silahsızdım! diyerek...)





ToprağınSesi




.