37
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
3055
Okunma

Zor olan da nedir?
Kırılmış olan şu gönlüm, iç isyanlarda
Zulmün vefasızlığı sardı birden içimi, kör dumanyla
İç çekişlerimin, o kör yangını
Ciğerimi, yakışta burdu
Yok, oluşluğun hançerine düşer dururum hışımla
Peki; be dost söyle, geriye ne kaldı ki?
Bir insanın yıkılış anındaki, çöküşünden
Yolumu zaten bataklık, sarardı
Ümitlerim kaldı, başka bir günde askıda
His dünyasından, ılık mı ılık bir yürek isterim
Sarıp sarmalayan, dostun o hak ruhundan
Bulamayınca; birden, başlayıveriyor panikatak
Tatmam lazım, o gözlerin şavkından
Tüm dünya o anda dönüşte, yıkılıveriyor başıma
Hemde, birden bire
Gözlerim de kararıyor
Midem kusuyor hışmını
İçimden çöküveriyorum o an, aslında
Kime veya neye yığılmam, gerekir ki?
Bilmezlik yıkılır üstüme, o anda
Hüsran okun, yüreğimi delişte de geçer
Yutkunur da dururum uzatarak, dertlerimi
Ciğerim de kebap olur, kokularım yayılır
Tanınmaz birisi de oluveriyorum, o anda karşında
Ellerimse, dizlerimde
Göz selinde, boğuluveriyorum şaşkınca
Çırpınışlarım, vurur da durur
Tüm bedenim de, depremlerin içinde yaşar
Hicran namlusu, yüreğimde patlar
Bir sesi
Bir tek soluğu, duymak istesede gönlüm
Kurtuluşum da yoktur bu işten, esasta
Aşkın kör kurşunu, güven ve vefa ister
Sevgiyle yoğrulmuş emek ve dostluk ister
Yoğruldun mu?
Yoksa şaşırışta yolunu, ellerin bağrına düşer
Mutluluğun, o zaman başka yüreklerde pişer
Kovuldun mu?
Vefasız bir yüreğin, tek hedefi olmuşsundur
Ne ararım ki, aslında olmuyan mutluluğu mu?
Bilinmeyen bir yoldan, tesadüfen bulduğumdan
Bir insana; bu kadar da safça
Kıymeti verirmişsem, hiç düşünmeden
Çöktü işte üstüme, kaptığında
İnsan denilen, aslında bir culluktur ya
Göreceğim de buymuş bilmezmişim
Geldi oldu işte; başıma musallat, eninde ve sonunda…
(21.12.2011)AZAP…
5.0
100% (35)