Geceydi karaydı gökyüzü
Bir ışık bir yıldız yoktu
Karanlık içinde daldı gözleri
Işıksız yolsuz kaldı özleri.

Baktı ay gelmiş göğüne
Karanlık dağılmış açılmış yolu
Ayın gösterdiği yola doğru
Yürüdü anladı Allah’lı yolu.

Bir an gözlerini kapadı gerçeğe
Görmek istemiyordu hiçbir ışığı
Kalbini, aklını kapatıp hakka
Yürüdü verilen hayat yolunda.

geçti zaman görmeden böyle
Sandı ki Rabbi böyle diledi
Açmadı gönlünü, gözünü hak bildiğine
Kapadı özü eskimez gerçeğe.

Gün geldi içinde büyük bir sızı
Sandı ki bu sızı gelip geçici
Bir yar ile kapanır yara
Sarar onu sandı, geçici dünya.

Ve bir gün çaktı bir şimşek
Aydınlandı göğü Rabbim diyerek
Açtı kitabı gördü gerçeği
Hayatın anlam ve amacını bilerek.

Anladı bu dünya bir gecedir
Göğünüdeki ay ayettir, Kur’andır.
Gözleriyse aklı, gerçeği hakikati gösteren
Sabaha, ahirete yürür böylece insan.

Karanlığı delen yıldız vahiydir/Tarık’tır.
Ey kardeşim vahye bürün ve yürü
Yırtılsın kör karanlık şirk olan batıl
Dünya ebedi hayatın tarlasıdır.

Durma Allah’lı sev
Sevgin ebedi olsun
Bak her şey bağlı birbirine
Koparma dünyayı ahiret gerçeğinden.

Allah El-Vedud değil mi
Kalbine sevgileri veren Allah
Her şeyi yerli yerince sev,
En çok seven sevilen Allah’ı unutma.

Atomu, maddeyi, çekimi düşün
Bu sevgi olmazsa kaninat dönmez
Her şeyi seven bir Allah
Sevmiş ve yaratmış insanı Allah.

Korkma yürü şeytandan öte
Nefsini dizginle sınırla şöyle
Ayet ayet aklını kalbini inşa et de
Cennetlik bir hayat kalsın elinde.

(Aralık 2011 İstanbul)