şöyle bir baktım kısacık geçmişimize
neler sığdırmışız daracık zamana
tatlı acı neler yaşamışız
bakınca o günlere
kah; güldüm kahkahalarla
kah; bakıp ağladım...

ilk tanışmamız geldi gözlerimin önüne
senin hakkında ki düşüncem
kendini beyenmiş, ukala olmuşdu
kızdırınca beni nasıl da demiştim
’dıngıl’
almıştım intikamımı
senin beni kızdırmanın bedeliydi
başarmıştım sonunda, acayip mutlu olmuşdum
nasıl da köpürüyordun,
anlatmaya çalışırken kendini
bense gülüyordum içten içe
o çırpınışlarını izlemek çok güzel di
hele bir de ’dıngılı’ ’dingil’ anlamış
anlamını anlatıyordun bana
o kadar kızgındın ki
’dingil’ değil ’dıngıl’ dediğimi bile
görmüyor du gözlerin
dalınca o günlere
kah; güldüm kahkahalarla
kah; bakıp ağladım...

konuştukca tanıdım seni
sevgi dolu güzel yüreğini
seni arar olmuşdu gözlerim
hep aklımdaydın, nereye baksam
seni hatırlatıyordu herşey
rüyalarıma girmişdin,
hayallerim de kalıcı misafirdin artık
seviyordum seni
aşk mı ? o da neydi ki ?
evet ilk defa tanışıyordum kendisiyle
kaçıyordum köşe bucak, laf anlamıyordu
dinlemiyordu beni, ne savaştım onunla
galip geldi bak sonunda
kabullendim ve artık çok mutluydum
düşününce o günleri
kah; güldüm kahkahalarla
kah; bakıp ağladım...

üstelik bir aşk oyunuydu oynadığımız
biz, bize de oyun içinde oyun oynuyormuşuz
nasılda çekti bizi içine
savurdu ordan oraya
her savruluşda sana çarpıyordum
sende bana,
değiştirdiğim tüm yollar sana çıkıyordu
gidiş ve gelişler daha da bağladı yüreklerimizi
sağlamlaştırdı sevgi temellerimizi
itiraflar geldi ardından
bir kuşun kanatlarındaydık ikimiz
el ele uçuyorduk mutluğun kucağına
dönünce o günlere
kah; güldüm kahkahalarla
kah; bakıp ağladım...

az kavga etmedik gereksiz nedenlerle
kıskançlık, naz, kapris,
yanlış anlaşılma, kaybetme korkusu
her birinin tadı farklı ve çok güzeldi
her kavganın sonun da daha sıkı kenetleniyorduk
bir kelimen yetiyordu unutmaya
nasıl mutluyduk sonunda
artıyordu neşemiz,
ışığımızla aydınlanıyordu etrafımız
çevremizde ki arkadaşlarımız hayran dı
nasıl olur diyorlar dı?
bir insan, bir insanı bu kadar severmi ?
akıl, sır erdiremiyorlardı bize
bizse gülüyorduk onlara
kendimiz bile adını, miktarını
belirleyememiştik ki onlarada anlatalım
biz bile şaşkınken onların şaşırması çok normal di
anımsayınca o günleri
kah; güldüm kahkahalarla
kah; bakıp ağladım...

gurbetten haber geldi bir gün
beni çağırıyorlardı, gitmeliydim
ama nasıl;
nasıl bırakıp giderdim seni ?
nasıl nefes alırdım sensiz ?
yaşayabilirmiydim?
gitmen gerek dedin sende
gitmek ve gitmemek arasında kaldım günlerce
gideceğim, her şeyi göze alarak
senden ayrı kalmak, yaksada yüreğimi gidiyorum
döneceğim diyorum, umutlarımı sana bağlayarak
biliyorum sevdiğim
gittiğim gün kahkahalarla gülmeyi unutup
ardıma bakıp sürekli ağlayacağım...


yürek_sesi_________________CEMRE