Sesine dolgun günlerden biriydi

Çıktı olumsuzundan döndü arkasına

Unutmuştu bir şeyler ama

Salıvermişti artık kendini uçurumuna



Raksa başla hadi durma sen değilsin bu

Dağıt saçlarını yalnızlığına

Geri getir bak nasıl da şehvet kokuyor

Parmak uçların..



Kırılmışlığındı belki bir hiç

Seni bana yakın hissettiren

Ya da çerçeven eskimişti

Göremiyordun güzeli, güzelliği

And içmiştin yarınsızlığa

Çünkü umurunda değildi

Yalnız kanat çırpan uç uç böceği



Yitip gitmişliğin var gölgende

Ve karanlıkta hiç ortaya çıkmazdı

Gölgen.

Oturuşunda karaşın telli gitarı vardı

Jara nın.

Haykırır dururdu özgürlüğü hep.

Kardeşliği anlatırdı gözlerin

Her şeyin anlardı insan

Umudu emeği yarını sevdayı

Mazlumu sömürülmüşlüğü.



Korkunç öykülerini anlatırdı işçilerin

O nasırlanmış elleri

Bir çok söz kadim kalırdı bu öykülerde

Sesinde işçi elleri vardı birazda..



Sonra, sonra terk edilmiş köyler gibiydin

Çocukların vardı bahçelerinde,

Tavukların, damında güvercinler

Arka bahçende soğan ve tütün ekiliydi.



Ve Sendin o bakışı verdiren büyük kentlerin

Titrek sokak lambalarına..

Tanımadığın tatmadığın bilmediğin sofralara

Misafir olurdun aşına umut katık ederdin o insanların..

Damarların çatlardı hüzünden ama yine de bir gün olsun

Sitem etmemiştin tanrıya..



Kullanılmış bütün sözleri uç uça ekleyip yıldız yaptım şairliğine

Başına da umudumu kondurdum tastamam işte



Bu sözler, yetmez ilençlerini sa/vurmaya

ama belki

Akıp gider şakaklarından avuçlarına..

-sekenherk-