çocuk değildi ilk insan büyüktü zaten
sol yanından çekilmişti aşk denen kadın
tâ ki ozaman

hiç
kendiliğinden olmalıydı

her şey
bir den olmalıydı zaten
sır olmalıydı
akıl almamalıydı
sorgusuz sualsiz

hayat
beş duyu
ama orada kalmamalıydı

ötesi
çözülüyordu her şey birleşiyordu
şeffaflıktı sonsuzluktu
tualsiz
resmediliyordu
sonsuzluğun yegane tek sahibi ALLAH

sır
aynaların ardı
o aşikârı yansıtır
oysa bütün soruların cevabını hazır
almıştı o zaman varlık
elesti / ilk soruya uyandık

saklı
cevaplar perdelendi nefsin ardına
sır tesbihle dillendi muradına
açıldı isteyene perde indi adına
ateşin sırrı çözüldü
yoktu artık ateş

adı vardı
yağmur hiç yağmamıştı gözlerinden
henüz ruh hiç ıslanmamıştı
doksandokuz kapıdan sonraydı sonsuz hayat

kalpte
mühürlendi
asıl safa / ve saltanat kirlendi
şifrelendi / zikir tesbihlendi / baştan başa zaman
ömür oldu nefes nefes
bütün zerreler yerde

insan
farketmiyordu / kendinde ki / kendiliğindendi sanki
tesbih her şey de dilleniyordu HÛ
her nefes inkarsız zikir ediyordu
asıl mananın sebebiydi bu
canlı nefesle canlı kalıyordu

ve
bir den günah bitiverdi semadan
arza düşüyordu insan
ya cennetti yeri / ya da cehennemdi erkan

göz görüyor
kendisi tayin ediyordu mekan
sonunda (ben!)diye söyletiyordu şeytan
yeryüzünde az bulunuyordu yemini tutan

kendi ölüyor
önce karşısındakini görüyor
kendini unutuyor
etrafında yüz dönüyor
o zaman bir anda kıyasa bürüyor
işte o zaman

ateş yandı
güneş söndü
gönlüne şirki kibriya indi
sadakatti her şey / evvelinde yemindi
zikri unuttu / şükrü unuttu / elesti sözünü tutmadı insan .!

sonradan.! ne ?
sen bilirsin sonsuzluğun benzersiz tek sahibi RABBİM.!
aklını iradesini unuttu
kendini avuttu burada insan .!