hıçkırıklarim düğümlendi kayıp şehrin
sokaklarinda şehir kayıkları demir atmış gönül limanima
rotasız gemi gibi rüzgara kapılıp ordan oraya
sürüklenmiş ellerimde özlem mendilleri
hani gidenin arkasında el sallanır ya
şimdi ise ğidenin arkasına yıkılmış özlem duvarları
ona yıkıkların arasında el sallıyor




kalbimin gönül barajının kapaklarını açtım
içimdekini küsarcasına ama bu bile yetmiyor
acımım dinmesine sokaklara yeni sinmiş
ölüm sessizliği hani çığlığı tükenene kadar bağıran bi
çocuk gibi elimdeki hayallerin bile rengi değişmiş
önceden daha rengliydi hayallerim şimdi ise siyah beyaz





kar yağdımı dışarıda kar topu oynayan çocuklar
şimdi büyümüş kar tutan eller silah tutar olmuş
yağan kar beyazlığını teslim etmiş akan kana
hayata mutsuzluk şehirlere ölüm sessizliği inmiş
bir zamanlar sevği dağıtan gözler yerini
nefrete birakmış çoktan





güneşi ısıttığı göldeler artık güneşe yüz
çevirmiş kendilerini karanlığa hapsetmiş
gölgeler güneşe keleçe vurmuş
küçükken büyükler kol kanat gelerdiler küçüklere şimdi
amca kılıklı adamlar alınlarına öpüçük yerine
kirlenmiş dünyalarına mahkum gözlerle bakıyor
unutmuşlar bir zaman kar tutan elleri şimdilerde
hancer tutmuş büyükmek
kirlenmiş bi yanlızlıkmış meğer