bazen sokaklara çıkardım kendimden habersiz
dolanırdım öylece bir başkan diğerine
gece lambaları karanlığı "ok" misali orta yerinden
bölerdi "ikiye"

Hafiften bir rüzgar başlardı o vakitlerde
ve ardından soğuklar tünerdi.
günahlarım bir bir savrulurdu rğzgarda
kimi alır başını giderdi, kimide gelip yapışırdı yakama
ağıtlar yakardım bilip bilmeden.

karanlıklar duvar olurdu bu vakitlerde
bazen takılır bir taş parçasına düşerdim yere
pişmanlık üstüme üstüme gelirdi

kimseler olmazdı etrafımda
...başımı yerden kaldırır ,göz gezdirirdim az ötede
bir ağacın her gece öldüme koştuğunu görürdüm
kalkardım yavaştan ,üzerimden boşalan
çamurların borcunu ödercesine yavaşça ...
ve dönerdim her şeyden sonra eve ,
yanlızlığımı "tenekeleyip"elimde sürükleye sürükleye
arkama dönmeden kendimi kendimden almadan