en fazla bir gün mühletin var gülebilmek adına.
sonra kalbinde hüzün,kalbinde bir kargaşa.
ne oldular başlıyor
ve oluyorlara doğru devamdasın
bir bir pullar batıyor gözlerine
kızgın maşalar yer buluyor teninin ta ortasında.

depremler başlıyor yanıbaşındaki
öküzlerden sana.
boynuzlamaya başlıyorlar,
taki kan halkaları boy gösterene kadar kollarında.
bir fay hattı açılıyorki beyninde sorma dostum sorma.
yanık yüzler düşüyor döşüne
seçemez oluyorsun karanlıkta,
hangisi çocuğun
ve sen.
kalkışlar başlıyor bacaklarında
varıyor yollanmalar bacaklarından tüm organlarına
firara teşebbüslerin artıyor
ve dalmaya başlıyor gözlerin,düşüyor başın kollarının arasına
lanetlimiyim diyorsun,çünkü kızıyorsun kanatlarının olmayaşına
bir hüsran romanı anımsıyor benliğin,
kalbin kazık çakmaya başlıyor insanlık oyununa.
kutsallıklar dönüşüyor gözünden karmakarışık ıslaklıklarla
isaya hakaretler yağdırıyorsun,aslında onu her ne kadar kutsasanda.

bir ömür diyorsun,ne gerek vardı oysa
anadan doğupta böylesine pamuklaşmaya,
ne gerek vardı,dünya dönmeseydi,
ve olmasaydı ekvator çizgisi.

kucaklaşmak geçiyor aklından bulutlarla,
yaslamak düşlerini yağmurun kollarına,
durmuyor çünki insanların içten içe hayvanca böğürmesi,
ve kimse dur demiyor öküzlerin dört nala gidişine.
hangi göze değdiyse diyorsun gözlerim
bela,andırıyordu uzaktan gelişini..

kalp yitirdi göz yaşlarını silmekten kirpiklerini,
kasık araların çatlamakta,
yutkunamıyor nefesin,soluyamıyor havayı içten içe,
ve koluna bir serum,boylu boyuna tüm hayallerin bir sedyede...

neyi düşünmeli diyorsun,
neyi anlamalı,
kimsenin ahırından çalmadık ki atını,
kimin kollarından aldıkki yarınlarını,
ayaz her parçalandığında başkasına saplamadıkki bizi kanatan parçaları,
şimdi neden soruluyor bize ait olmayan parçaların hesabı......SUNA KAN