Yitik zamanların savaşçılarıydık

Mızraklarımız ve kılıçlarımız vardı

Yiğitçe, teke tek dövüştük

Vadilerden ,
Nehirlerden,
Kasabalardan,
Şehirlerden geçtik

Nice gururlu insanlar tanıdık

Çoğunu arkamızda bırakıp ilerledik

Gençtik hatta çocuk bile sayılırdık

Ama zaman deli bir çağlayan gibi

O aktı ve aktıkça kır düştü saçlarımıza

Bir an durduk ve düşündük

Geride ne de çok şey bırakmışız meğer

Aşklar, sevgiler, anneler ve oğullar…

Sevinçler ve hüzünler bıraktık

En acısı ise umudu bırakmıştık

Çok mu geç kalmıştık acaba

Bir gayret dönsek yetişir miydik

Zor artık çok zor dostum

Çünkü; ihanet ettik zamana

Efendisiyken zamanın

Pervasızca tükettik onu

Acımasızdık ve gözümüz karaydı

Yenilmez sanıyorduk kendimizi

Oysa ne kadar da körmüşüz

Şimdi intikam alıyor bizden zaman

Hem de ömrümüzün sonbaharındayken

Sararmış yapraklar gibi önce düştük dalımızdan

Sonra toprağa karıştık ve dönüştük…



"MYA"