Kül rengi akşamımdan bu satırlar sevgilim;



Gideli aylar oldu,

Belki sen saymadın adımlarımı…

Gidiyorum dediğim andan beri 27 adım attım ben,

Her nefeste soluk soluğa kaldığım…

Giderken GİTME deseydin eğer,

Beraber sayardık adımlarımızı günlerce, haftalarca, aylarca,

Belki de yıllarca…

Dur demek zordu senin için,

Çünkü hayatıma anlam katmak zordu…

Böyle düşünüyordun değil mi?

Oysa gözlerinle güldüğünde anlam kazanıyordu hayat,,,

Ellerin hep sıcak olurdu benimkiler soğuk,

Neden böyle ki dediğimde

Seni ısıtabilmek için der şöyle devam ederdin…

Biz birbirimiz için yaratıldık aşkım,

Biz birbirimizi tamamlıyoruz.

Ve çok aşığız değil mi aşkım,

Bizim kadar seven yok. ..

Güneş gözlerin kadar parlak olamıyordu o anlarda,

Ve adının harfleri her karşıma çıktığında gülümserdi bana…

Şimdi o harfler mürekkebimin ucunda..

Ve mürekkebe damlayan birkaç göz yaşı,

Sel olmuş gibi dalga dalga…

Şimdi okurken diyorsun ki gitmeseydin,

Bırakmasaydın beni…

Hep giden mi suçludur?

Kalan Dünya’nın en masumu mu?

Kokunu özlediğimi yazamıyorum sevgilim,

Bu kadar yüzsüz olup

Buram buram burnumda tüttüğünü yazmayacağım sayfalara.

Bilirsin çok özlediğim zamanlarda bile az özledim derdim,

Sen hep kızardın,

Az sıfatını hiç anlamadın sevgilim…

Çünkü sen A ile Z arasındaki aşk sözcüklerine inanmazdın…

Çünkü sen bencildin, kırıcıydın,

Ve hep kendi mutluluğunu aşk sandın…

Sorun buydu sevgilim;

Ben sana aşıktım , sen sadece mutluydun…

Sadece sözcüklerde samimiydin,

Kalbim kalbime değemiyordu…

O yüzden ben hep mutsuz, sen çocuklar gibi mutluydun.

Benimle herkes mutluydu zaten…

Ben benimle üzülebilecek , benimle ağlayabilecek bir yoldaşım olsun istedim!

Biliyorum, çok şey istedim …

Şimdi tek şey istiyorum senden,

Bana sadık kalamadın, kendine sadık kal…

Bir insan kendine en doğrucu değilse,

Herkese yalancıdır.



Aysun Uslu/ şizofren suçlamalar.