Gece saat on ikidir ve sönmüş mutluluk lambaları

Hıçkırıklar karışmış uykularıma hasretin işlemiş kanıma

Tükenmiş çocuk yüreğimde umutlar isyan başlatmışım kadere

Gece saat on ikidir ve tükenmiş hayattan beklentilerim



Yaşama hevesim bitti artık ölümü gözler oldum

Kırıldı tuttuğum bütün dallar son dalımıda sen kestin

Nefes almak bile acı veriyor tükendi ciğerlerim

Gece saat on ikidir ve ayrılık kolyesini taktım boynuma



Gözlerim ağlamayı kesti kan döküyor günlerdir

Gidişin aklımı başımdan dayanmamıyorum sensizliğe

Her şeye eyvallahta aklım ermedi sessizce gidişine

Gece saat on ikidir ve bitti artık sana olan aşkım



Kader diyorum artık öyle teselli buluyorum kendime

Senin suçun yok ne yaptıysam ben yaptım kendime

Bu kadar inanmayacaktım sana bağlamayacaktın kendine

Gece saat on ikidir ve ayrıldı son limandan son gemi



Adem Karagöz