sen ile başlayan sensizlikler sessizliğinde;
bir ara çığlık olmak gibi isteklere büründüğüm zamanlar oldu....

Ve o karanlığı irdeler çığlıklar arasındaki şiirler hep sen oldun,
sen olgusu bende yer buldu, bir çok zaman,
hayatın türlü sefaletine ve iştişamına rağmen,
sen vardın bir yerlerde gizlenmiş, duygular ötesinde
Sana hep koştum durdum, kilometrelerce yokuşları yendim....
yine de satırlarda kaldın sen , satırlar seni ifade etti kelimelere,,,,,
yoktun , yoktun , yoktun...ve ömür ihtiyarlıga çeyrek kaldı..
tüm olaganlığı ile devam eden ömür, ve akıldan çıkmaz sen ,,,

tüm sensizliklerin getirisi olarak ;
hayatı kepaze eden ben oldum, mutsuzluğu öğrettin bana,,,,
mutlu olmak varken , sen yoktun .
sen belki her hangi bir bensiz sıcaklıkla ısınırken,,,,
ben sensiz ayazlarda üşüyordum.....
sen yokken ruhum hep kışlarla dondu.....
yine sensiz ve sensizliğin getirdikleri ile
kalemi elime alıp seni yazdım durdum,
yoktun , yoktun, yoktun.... ve ömür ihtiyarlığa çeyrek kaldı....
yine yoktun , hiçbir zaman .hiç bir yerde olmadığın gibi..........