Hani sevmek diyoruz ya, 
Uzun uzun yollar kat etmek, 
Hani kuşun gagasında taşıdığı su, 
Hani suya hasret, ormanların masum uykusu, 
Ben hiç böyle sevmedim ki.. 


Püren dallarında arı, yerde karınca, 
Çakıl taşlarını okşayan ırmak, 
Güneşe sarılan bulut, 
Denizlerde iyot, ağlarda yosun kokusu, 
Ben hiç böyle sevmedim ki... 


Yağmur sonraları, toprak kokusu, 
Kıvrım, kıvrım gökyüzüne yükselen duman, 
Bir uçtan bir uca, ufukları bağlayan, 
Umutlar kurduğumuz, yedi renkli köprü, 
Ben hiç böyle sevmedim ki... 


Bana uzaktan ve şartlardan bahsetme ne olur, 
Uzak; hissedilmeyen, duyulmayan sestir, 
Alınan nefes, iki bedende tek yürek gibi, 
Tamamlamalı bir yarımızı, diğer yarımız, 
Varlığımız can bulduğumuz, yokluğumuz solduğumuz, 
Ben hiç böyle sevmedim ki... 


Sen bana dostluktan da bahsetme, 
Dostluk engel tanımayan yoldur, 
Gül bahçesi olmasa bile, dikenleri de yoktur, 
Yarı yolda bırakılmadan… 
Elimiz elimizden ayrılmadan, 
Ben hiç böyle sevmedim ki... 


Birlikte uzanalım, gökkuşağına, 
Birlikte öpelim gözlerinden, 
Gözlerimizle bulutları... 
Islanacaksak, yağmurda değil, 
Sevgimizle ıslanalım doyasıya, 
Ve öylece kalalım sonsuza dek, 
İşte böyle sevelim, 
Birbirimizi, seveceksek… 


Bilir misin ben deli doluyum, 
Ne kadar çok sevsem de, 
Aklım estikçe, bütün denklerimi toplar, 
Yola koyulurum… 
Sakın izin verme, bakma asi tavırlarıma… 
Ve kimsenin sesini kullanmadan, 
Kendi sesinle ’gitme’ de... 
O zaman dünya durur, ben dururum, 
İşte o zaman ben sana, 
Bir daha, bir daha aşık olurum da, 
Ben hiç böyle sevmedim ki… 



Hatice AK/01.12.2011