16
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
886
Okunma
’Odaklandım bir resme, günlerdir öylesine,
Bir ışık, yada bir ses olsa, belki bir anlam bulacak,
Neredeyim kaç gündür, buranın adresi ne’
Olmuyor…Kelimeler bir araya gelmiyor,
Tut ki geldi ne anlatacağım, nasıl anlatacağım derdimi,
Günlerce aç-susuz kalınca,
Anlatacak güç kalır mı böylesini…
Herkesin olduğu gibi, hayallerim vardı benim de,
En çok da yüreğimle, ellerim üşümesin isterdim,
Nereden bilebilirdim bir karabasanın,
Hükmedeceğini tüm bedenime…
Şokta mıyım neyim, ben de bilmiyorum inanın,
Ne zaman ucundan tutsam bir kelimenin,
Ya üç kuruşluk bir kurşunla ölüyorum,
Ya altında kalıyorum bir duvarın...
Ben insanım, sizler de öyle, hepimiz insanız,
Üzülüyoruz elbette, ağlıyoruz ağlayanlarla birlikte,
Seviniyoruz, bir bebek yıkıntılar altından sağ çıktı diye...
Elbette sevineceğiz, elbette üzüleceğiz ama neden,
Yani neden…? Bu depremler sadece bizde,
Bu denli ağır hasarlara sebep oluyor,
Ve neden tarih sürekli tekerrür ediyor…
Neden her gün bir şehit haberiyle sarsılıyoruz,
Ve neden güzel şeyler yazabilmek için kalemlerimize,
Uzanamıyor ellerimiz...
Onca can kaybı, anasız babasız çocuk,
Kim yatıracak yataklarına, öpe koklaya,
Kim götürecek parklarda oynamaya,
Kiminle oynayacaklar elim sende oyununu…
İşte bu yüzden;
Elim sende değil...Elim bir enkazın altında...
Umutlarım, hayallerim ve yarınlarım da...
Bir de olan bitenle alakasız, bomboş bakışlarım....
Bir resim çerçevesinin içinde, öylece donup kaldım...
Hatice AK/01.11.2011