kimse ellerimdeki acıdan kuşkulanmıyor
ve herkesin elleri gözlerimde
güneşi gördükçe büyüyor karanlığım
arsız bir çocuk çığlık çığlığa
yarıyor ırmağımı ortadan
ateşe at beni baba
toprak olayım yeniden
ellerim don vurmuş bir ağacın meyvesi
hak bana
bir avuç kül gibi hak


sergide bir tual gibi bakıyorlar bana baba
kimse boyamdaki tineri
kağıdımdaki yangını koklamıyor
çalı fırçalarla dokunuyorlar aklıma
aç çocuklar, çıplak kadınlar çiziyorlar ruhuma
yalnızlıkları öğret bana, bütün bildiğini
baykuşu, balinayı ve ağustos böceğini
ateşe at beni baba
adem olayım yeniden
yak beni
bir avuç kil gibi yak


unutmuşum diyerek başlıyorum yaşamaya
nasılsa herkes özgürlükten yana
sen ne kadar tesadüfsen
ben de o kadar yalanım aslında
ama benden sonrası
ıslak yastıkta mutedil bir dua
benim ilk insanım sensin
senin son insanın ben
yarın gittikçe derinleşen boşluk hissi…
durmadan kanayan koca bir kalemden
şimdi kime ağlasam gölge
kimi yaşasam mezarım
ateşe at beni baba
sen olayım yeniden
bak bana
bir avuç kakül gibi bak


kimse ellerimdeki acıdan kuşkulanmıyor
gölgesine tutsak bir üşümeyle başbaşayım
kırılıyor kirpiklerim derimden
herkes gözlerimi kelime kelime emiyor
dök yapraklarını artık baba kış üstüme üstüme geliyor



ahmeT uysaL