Hiç bu kadar dokunmazdı geceler
Böylesine siyah, bu kadar sessiz değildi ;
Yüreğim seni yaşamadan önce.
Arıyorum seni, biriken özleminle.
Karamsar ve duygusal ruh halimle.
Tutsak bıraktın beni , karanlık gecelere,
Uğrunda bir değil,
Binlerce gece uykusuz yaşadım seni.
Yokluğunda düş kurarak ,
Uzananınca döşeğime geceleri ,
Yorganım kaktüs dikenleri gibi...
İşte o zaman,
Sessiz gecelerin dehşetinde özlerken seni,
İçimde yokluğun,hissederdim sancı izlerini.
Ve ...
Gözlerime görünüyordun bir melek gibi,
Şeffaf mutlu bir tebessümle, bakınca yüzüme,
İçimdeki sevinçle ısırıyordum,
Alt dudağımın içini .
Bakışlarımdan uzaklaştığını görünce hayalini ,
Gözlerim kapalı, açardım kalbimi,uzatırdım ellerimi.
Yokluğuna dayanılmaz, sensiz ve sevgisiz olmaz.
Haykırarak yalvarıyordum, ’bırakıp gitme’ beni.
Kanayan yüreğimle çekemem hasretini ,
Senin yokluğun bir acı gibi içimde,
Haykırışlarım nafile, ısrarlarıma rağmen.
Sen uzaklaşırdın gecemin düşünden.
Yokluğunun korkusu ile nefes alıyorum içimden .
’Gitme...!’ diye tutmak istiyordum seni.
Tutup sığdıramadım seni avuçlarımın içine .
Yalnızlığıma ağlarken,
Ağıtı andıran sesim gelmiyor kulaklarına,
Yine bir başıma ,
Düşsel düşüncelerime tutsak kalıyordum,
Gecenin ıssız,karanlık kollarında.
İsyan ederdim sana.
Yüreğimdeki yerin işte böyle,
Sen nerede olursan ol,
Gerçek varlığım seninle.!