Düşlerim
Geri iade edilmiş adak ağaçlarında kaldı.

Kırıldı ayak bileğinden sesim.
Yüzümde, yumrukların o mor iziyle
Beyaz sokakların siyahi cesedi oldum.

Bileklerime ağır gelen ellerim
Parmak aralarımdan kayıp düşüyor.
Anne…
Baba…

Mutluluk benden gideli çok oldu,
Gözlerim saygıyı unutalı.

Soluğuma indirilen tokadın
Unutulmuş besmelesiyle bakıyor vahşi gözleri…
Vurma_______
Vurma_______

Sesimi duyan var mı?
Güvercinler hala uçabiliyor mu?

Tutmayın gecenin sesini
Vurmasın bana bu adam
Ve incitmesin çürüyen yerlerimi
Anne…
Baba…

Âmini eksik cesedim artık
Görmeyin beni bu halde
Bilmeyin bunca yitikliğimi,
Kimliksizliğimi…


Siz bana,
Ellerinizi sadece
Saçımı okşamak için kaldırırdınız.
Oysa şimdi
Canım yanıyor
En çok ruhum…

Vurma____
Vurma____

Sesimi duyan var mı?
Güvercinler hala uçabiliyor mu gökyüzünün siyahına inat?
Anne…
Baba…

Bu adam beni döverken
Kimyasal izler bırakıyor vücudumda,
Görüntümü tanıyamayışınız bu yüzden…
Bu yüzden eksilmişliğim / mor suretimden…

O hep,
En iyi yaptığı şeyi yapıyor
Beni dövüyor.


Sesimi duyan var mı?
Güvercinler hala uçabiliyor mu?




“Şimdi ellerim,
En tenha istasyonu şehrin.
Saçlarımdan rüzgarı koklayan tanrı
Beni terk et____
Kırıklarımı kesme vakti…

Giydirilmiş bir düşü,
Soymaktan geliyorum.
Âmini eksik cesediyim kendimin.”

Burçak Durak