Ben hiç çocukluğumu yaşayamadım,
kirliydi hava, dumana boğuktu...
acıların karanlığında dostlukları yitirdim
içimde hep eksiklikti ve eziklikti o duygular

ben hiç okul servisine binmedim
parasızlığın getirdiği, yürümekdi yalnızlığım
çalım atıyordum, duygularımın karısıklığına
ve aşkların en güzeliydi çocukluk yıllarım


kendimden büyük boyacı sandığıydı çocukluğum
düşerimi sıkıştırmıştım, fırça darbelerinin arasına
çarşamba günleri, ’varmı buz gibi soğuk su içen’
yada ’taze gevrek simit’ deyişlerimdi çoğu zaman


ilkokulda en güzel resmi çizen kıza hayranlığımdı
resim kadar , güzeldi en az...ve bembeyazdı yüzü
en güzel lezzetti deli mehmetin ayvalarının tadı
yaz tatillerinde köy kokusuydu çocukluğum


siyah beyazdı umutlar, tıpkı giydiğimiz önlük gibi
henüz maviye gömülmemiştik o zamanlar,.....
tek şahidim di Altındağ’da yıkılan gece kondular.
yüreğim yaşlansada , hep çocuktur hatıralar...