Kahreden gecelere
güneş elini ayağını çekipde
yalnız başına düştüğünde gör.
daracık sokakların kaldırımlarına sinmiş
orta refüjdeki çimenlere serilmiş.
Parktaki bankların üzerinde debelenen
insanların günlüğünden al dersini.
ıssız bazen çamur içinde sırtları
kimsenin anlaması mümkün değil onları
yaşadıkları sürece kendilerinindi sırları
düşe kalka büyüdükleri o mahallede.
bazen yarı uykudan başlar korkuları
sıtma tuttuğundu üşüyüp titrer tenleri
nasırlıdır, kabuk bağlayan elleri.
ak düşmüş kiminin sacı, sakalına
gözünün altındaki kırışıklıklardan
hesap edebilirsin çekilen acıları
dudakları kurumuş çatlak ,çatlak
kısık sesiyle haykırırcasına çığlıkları
dokunulmaz vücüdundaki yara bere ve çürüklere
arkasına bastığı ayakkabının
topukları düşmüş kenarları delik.
yırtılmış çorabı baş parmağı dışarda
kemer yerine bağladığı ipin izleri belinde
buda benim anadolumun insanı
kahreden gecelere kustuğunda gör sen onu
güneş elini ayağını çekipde kaybolduğunda
ayağı takılıpda taşa düştüğünde gör onu........






.