en çok yazları sevdim
ilkbaharın ardındaki yazları
kuş sesiyle güneşin dost olduğu
meltem esintisiyle
pencere perdesinin oynadığı
ona eşlik eden yüreğimin coşkusunu
sanki
yaşama yeni doğar gibi
sanki
ömür hiç bitmeyecek gibi
en çok ilkbaharın ardındaki yazları sevdim

kumsal benim olacak
güneş benim
deniz her dalgasıyla beni saracak
midye kabuğundan aldığım her pirinç tanesi benim olacak
martının attığı çığlık
denize düşen karpuz kabuğu benim olacak
en çok ilkbaharın ardındaki yazları sevdim

kışı unutacak ademoğlu
karı
buzu
umutsuzluğu
soğuğun getirdiği kederleri unutacak
serpilecek gönüllere umut taneleri
ışık ışık
sıcak sıcak
gözler yüzlere tebessüm edecek
hiç bitmeyecek gibi
hiç gitmeyecek gibi

gün
gece karanlığına hapsolmayacak
en çok ilkbaharın ardından gelen yazları sevdim

umuttu yazmak istediğim
umuttu yaşamak istediğim
bir ağaç gövdesinde
bir kuş sesinde
bir insan yüreğinde görmek istediğim
denizin sonsuzluğuna yelken açmak

umuttu insanlığa sunulan şerbet
en çok ilkbaharın ardından gelen yazları sevdim...


15 kasım 2011/Nilgün Kurt