Ölüme yakınım , seni soluduğum zaman
Sana yakın olduğum her bir an
Seni içimde yaşadığım izbem
Bizi hissettiğim hep yaram
Biliyorum Ölüme Çok yakınım...

Yorgun bir bedeni sırtladım sensiz
Kime Nefes olsan üşüyorum nedensiz
Tarif edilmez bir surette gönülsüz
Yıkılıyorum , ölümü soluyorum...

İçimde bir beden ölüme yürüyor
Nefesim Nefesinde son buluyor
Ölü toprağı yüreğime ekiliyor
Kimse bilmiyor , ben susuyorum

Son Veda’dan önce bir tek sen vardın içimde
Gidişine tanıklık etsemde kurtaramadım
Yüzünü bile anımsamadığım sevdalar var şimdi
Sana büyüttüğüm ama seninle yaşayamadığım

Besleme misali sığındığım ruhsuz sevişmeler var
Ki sana dokunmaya bile cesaretim yokken dahi
İçimde yer ettiğin tarifsiz duygulara ahtım var
Senden sonra kimse eşit başlamıyor sevilmelere

Her yanlışta senin doğrularını vuruyorum yüzlerine
İşittiğim sözcükleri arıyor ruhum nefeslerinde
Sen yoksun , gittiğinden beri gözlerimin adı hüzün
Seni düşünen aklım duruk , donuk , dilim saflığa lal

Ne kıyısında dolaştığımız o sahil eski sahil
Nede canını yakan tuzlu suyun ruhu öyle güleç
Taşa bastığında kanayan ayağına merhem deilmişim
Dayanılmaz olduğunda akan son damla kanda boğuldum
Ölüm gülümseyen yüzüne hiç mi hiç yakışmadı

Şimdi Ölüme soytarı gönlüm aklını çelemiyorum...
Giderken söylediğin gibi belkide sevmemiştin beni...

Yunus Özkan